باز دانشگاه

باز دانشگاه و ذوق و شوق فردایی که نیست

با امید کسب آن کار محیایی که نیست

باز ساعات کلاس، لالایی و استاد پیر

با صدای دلنوازی و خوش آوایی که نیست

بعد چُرت صبحگاهی میرسد وقت نهار

با غذای پر ز کافور و گوارایی که نیست

کرسی آزاد و جنجال پلی تکنیکیا

در همانجایی که دیگر شور و غوغایی که نیست

قصه کات کردن هر روزه و تعویض یار

یوسف پاکیزه و بانو زلیخایی که نیست

پرسه ی هر روزه در طول حیاط و پا به پام

در کنارم دختر طناز و زیبایی که نیست

قهوه ترک و گلاسه، استکان مشترک

در همان کافه، همان پاتوق، همانجایی که نیست

باز تنهایی نشستم روی نیمکت! غیر من

از میان کفتران هم هیچ تنهایی که نیست

باز با فکر و خیالت عشق بازی میکنم

وای! مجنون میشوم! مجنون لیلایی که نیست

شایدم روزی که می آیی مزار همدمت

از کنارم بگذری، دنبال آقایی که نیست...

سیاوش سالاریان - به مناسبت روز دانشجو

نوشته شده در ۱۳۹۵/۰۹/۱۷ توسط سياوش سالاریان | لينك ثابت |