مناجات عشق

تو را لابلای سبز درختان میخوانم.

تو از سبزینه ی سبز ترین درخت هم سبز تری.

تو از اوج آسمان هم آبی تری.

تو خالق هر چه رنگ! هر چه یاد! هر چه هست!

تو را بعد از رکوع ماه میخوانم.

تو صدای مرغان دریایی! تو موج! تو دریا! تو خالق همه زیبایی هایی!

تو را با عشق میخوانم؛ تو را بین سجود چمن زار ها می خوانم.

تو می آیی، ذهن را می شکافی، شعر را می نویسی و قلم را زنده می کنی.

تو آفریننده! تو ای بهترین خالق! بهترین معشوق را تو از دل بی کران آسمانت برایم فرستادی.

تو را چگونه نماز کنم ؟ به شکرانه عشق الهی و ابدیت، به شکرانه معشوق زمینیت و به شکرانه هر چه خوبیست و در دل او نهادی.

تو را سپاس معبودم. تو صلاح هر چه هست از جسم و جان نهیفم هر آنچه خوب است را به معشوقم بسپار و هر آنچه که ناپسند است به دست فنا بسپار.

تو را می ستایم آفریننده معشوق...

سپیده قبادی

نوشته شده در ۱۳۹۵/۰۸/۲۳ توسط سياوش سالاریان | لينك ثابت |